КЎР КЎЗНИНГ ОЧИЛИШИ… (Воқеа реал ҳаётдан олинган)...

сигарет тутатиб
ўтирган эрига тушиб таққа
тўхтади.
«Хабар топганга
ўхшайди», деган ўй
хаёлидан кечиб секин
ортига тислана бошлади.
Аммо Қурбон уни аллақачон
кўриб улгурганди.
— Суюқоёқ!!! — ўрнидан
туриб гандираклаганча
хотинига яқинлаша
бошлади Қурбон. — Айт,
кимнинг қўйнидан чиқиб
келяпсан?! Айт! Агар… ўз
оғзинг билан айтмасанг, шу
ернинг ўзида каллангни
узиб ташлайман!..
Маржон буви ўғлидан
қўрқиб хонасидан жилмай
ўтирганди. Қурбоннинг
овози зардали чиққанидан
баттар чўчиб, аста
деразадан мўралади.
Қурбон Хосиятга таҳдид
қилиб бақирарди. Кампир
шошиб пардани туширди-
да, жим ўтириб қулоғини
динг қилди.
— Нимага индамайсан,
ифлос?! — тобора
авжланарди Қурбон.
— Мениям ўзингга
ўхшатма! — тўсатдан тилга
кирди Хосият. — Ундан кўра
ўзинг айт, мен йўғимда
қайси мегажинни уйга
опкириб ётдинг?
— Ҳали шунақами? Вой
ифлос-эй!
Қурбон кутилмаганда
Хосиятнинг юзига шапалоқ
тортиб юборди. Маржон
буви келинининг додлаб
йиғлаганини, Қурбоннинг
эса тинимсиз сўкиниб,
хотинини тепкилай
бошлаганини эшитди.
— Вой шўрим, ўлдириб
қўйса-я?..
Маржон буви нима бўлса
бўлар, деб даст ўрнидан
турди-да, бошига рўмолини
илиб ташқарига чиқди.
— Ҳой, ўғлим, бас қил! —
Қурбоннинг йўлини тўсиб
Хосиятни ўрнидан
турғазишга чоғланган
кампир боши аралаш келиб
тушган тепкидан учиб кетди.
— Вой бошим!.. Вой жони-
им!.. Урма, мени урма,
жувонмарг!.. Қари бувингни
урма!..
Ақл-ҳушини йўқотиб
қўйган бемеҳр ўғил
бувисини яна икки-уч марта
тепиб юборди.
— Вой, нима қилиб
қўйдингиз? — ҳалигина
ерда думалаган кўйи ув
тортиб йиғлаётган Хосият
беҳуш йиқилган
қайнонасининг тепасига
келиб, юрагига қулоқ солган
бўлди. — Нима қилиб
қўйдингиз?.. Ўлдириб
қўйдингиз-ку!..
— Ҳа, қўшнилар, нима
тўполон?
Шу пайт кутилмаганда
Тилаволдининг бақир-
чақирни эшитиб ҳовлига
кириб келганини улар
сезмай қолишди. Маржон
буви ерда думалаб ётар,
Қурбон эса карахт одамдек
қотиб қолганди. Тилаволди
шоша-пиша Маржон бувини
кўтариб олиб сўрига
ётқизди, чойнакдаги совиб
қолган чойдан кафтига
қуйиб кампирнинг юзига
сепди…
Хайрият, Маржон буви
ўзига келди. Бироздан сўнг
кўзларини очиб, инқиллай
бошлади.
— Вой бошим!.. Вой
жоним… Оғриб кетяпти!..
— Вей, гўрсўхта! —
Тилаволди кампирни қўйиб
Қурбоннинг ёқасига ёпишди.
— Нимага урдинг онангни?..
Мана сенга! Мана!
Тилаволдининг аёвсиз
тепкиларидан оғзи-бурни
қонга бўялган Қурбон
чўзилиб қолди. Хосият эса,
меҳрибон келинлардай
қайнонасининг ҳали
бошини, ҳали оёқларини
уқалар, ўзича нималардир
деб юпатган бўларди…
* * *
Бир маҳал юз-кўзлари
қонга бўялган Қурбоннинг
кўзлари дарвозадан кириб
келаётган милиционерларга
тушди. Улар тўппа-тўғри
Қурбон томон бостириб
кела бошлашди.
— Й-йўқ!.. Йў-ўқ!..
Қамашади!.. Мени қамаб
қўйишади!.. Истамайман,
истамайман!.. Ўзимни…
Ўзимни осаман!..
Қурбон жонҳолатда сўри
четида турган арқонни
қўлига олганча, оғил томон
қоча бошлади.
— Ҳ-ҳа-а!.. Етиб
бўпсанлар!.. Ҳозир!.. Ҳозир!..
* * *
— Дадаси, ҳой дадаси,
сизга нима бўлди?
Кўзингизни очсангиз-чи!
Қонига беланганча
астойдил оғил тарафга
қочаётган Қурбонни кимдир
туртгандек туйилиб…
кўзларини очди…
Тепасида Хосият йиғлаб
турар, бувиси эса бошини
силаб ўтирарди.
— Мелисалар қани?.. —
шивирлади Қурбон ҳамон
ўзига кела олмай.
— Қанақа мелиса?.. Сиз
уйингиздасиз!.. — деди
Хосият йиғи аралаш
жилмайиб. — Хайрият, Худо
қайтиб берди сизни!..
Бувижон, тўғри-а?.. Худо
қайтиб берди-а
ўғлингизни?..
— Ҳа болам, Худо қайтиб
берди ёлғизгина боламни!..
— жавоб қилди Маржон
буви ҳам йиғидан ўзини
тўхтатолмай…
Қурбон эса ўрнидан зўрға
қўзғалиб, ҳар эҳтимолга
қарши, дарвоза тарафга кўз
ташлаб олди. Ҳақиқатан у
ўзининг уйида. Ҳеч қандай
мелиса йўқ.
Юз-кўзларини ушлаб
кўрди, қон изи ҳам йўқ.
— Буви… Сиз ўлмагансиз-
а? — сўради хавотир
аралаш Маржон бувининг
қўлларини пайпаслаб
кўраркан Қурбон. — Сиз
тириксиз-а?..
— Вой болам-ей, тирик
бўлмасам сенинг тепангда
ўтирармидим… Ўзинг-ку, уч
кундан бери келин
икковимизнинг ўтакамизни
ёрдинг!.. Ҳеч ўзингга
келмайсан. Киннаям солиб
кўрдим, анави Йўлдош
қорини айттириб чиқиб, дам
солдирдим. Қани кўзингни
оча қолсанг…
Алаҳсираганинг
алаҳсираган… Кимларнидир
сўкасанми-ей, кимларнидир
ўлдираман деб дўқ
урасанми-ей!.. Шунчалик
ҳам ичадими одам?..
Қурбон хотини томон
ўгирилди:
— Менга қара, сен… биров
билан юрасанми?..
Хосият беихтиёр ёқасини
ушлади.
— Тавба қилдим-эй, бу
нима деганингиз?.. Жинни
бўлибманми юриб?.. Гулдай
болаларимиз бор-а!..
— Айтганча, болалар
қани?.. Сен… Уларни
онангникига ташлаб
келганинг ростми?..
— Уф-ф, уч кун аввал
ўзингиз қўлларига пул
бериб жўнатдингиз-ку!..
Шундан кейингина
Қурбоннинг хаёли жойига
келиб, кўнгли ўрнига тушган
каби қайтадан Маржон
бувига юзланди.
— Буви… Мени кечиринг!..
Тавба қилдим!.. Ўша куни
кўп ичмагандим… Пиёладаги
ароққа кимдир кул солиб
қўйибди-да… Кечиринг!..
Сенам кечир, хотин!.. Тавба
қилдим!.. Сизларнинг
борингизга шукр!.. Шу
кунгача ичиб келиб,
сизларни безовта қилган
бўлсам, кечиринглар! Энди
оғзимга олмаганим бўлсин
шу зормандани!
Қурбон ўрнидан турди-да,
нимадир эсига тушгандек,
жавонни очди. Жавонда
турган икки шиша ароқни
олиб, зарб билан деразадан
ташқарига улоқтирди…
Қайнона-келин кулгидан
зўрға ўзларини тийиб
туришарди.