Омонат нима? Жон омонати,
мол омонати, сир омонати…
ваъдага вафо қилиш ҳам
омонат. Бу омонатларга
ҳақиқий инсонгина амал
қилади. Чунки омонат эгаси
берган омонатини куни
келганда сўрайди. Икки
инсон бир ишга келишса,
уларга фаришталар гувоҳ,
Аллоҳ таоло қараб туради.
Омонатга содиқ инсонга
мукофот бериб, хиёнатчини
жазолайди. Келинг, бу
мавзуга ҳаётда бўлиб ўтган
бир воқеани мисол
қилайлик.
Бир инсон акасининг
қизининг номига шаҳардан
уй олди. Вақти соати келса,
уканинг вояга етмаган ўғлига
хатлаб беришга келишдилар.
Бу келишувда уй номига
олинаётган қизга отаси:
– Жон қизим, бу амакинг,
менинг жигарим бўлади.
Сенга ота ўрнида ота бўлади.
Уйни сенинг номингга олдик.
Сенга бу уй омонатдир. Вақти
соати келса, омонатга хиёнат
қилмасдан уйни амакингнинг
ўғлининг номига хатлаб
берасан. Сенга бу сўзларим
ҳам омонатдир, – деди.
Қиз:
– Отажон, айтганингизни
қиламан, ўртага Аллоҳни
қўйиб онт ичаман. Бу омонат
уйни, албатта, вақти келса,
эгасига хатлаб бераман, –
деди.
Ҳамма бир-бирига ишонди.
Уй хатланмади, давлат
нотариусига бориб тилхат
ҳам қилинмади. Чунки
инсоннинг “гўшти ҳаром,
лафзи ҳалол” мақолига амал
қилинди. Зеро, аждодлар
асло ваъдасига хилоф
қилмаган халқ бўлгани боис
ваъда ва сўзларга ишонамиз.
Орадан йиллар ўтди. Қизнинг
отаси оламдан кўз юмди.
Уйга ҳақли бола эса йигит
бўлди. Отанинг маросимлари
ўтди. Ҳамма оила аъзолари
жам бўлишди. Амаки секин
ўзаро тузилган келишувдан
гап очди ва уйни ўғлига
хатлаб беришини қиздан
сўради. Акасининг қизи
бўлса, ҳеч нарсага
тушунмагандай:
– Қанақа уй тўғрисида
сўраяпсиз? – деди елкасини
қисиб.
– Қанақа уй бўларди? Сенинг
номингга олинган уй-да.
Жиянинг катта бўлса, унинг
номига хатлаб беришга
келишган эдик. Сен онт ичган
эдинг, наҳот эсингдан чиққан
бўлса? – деди амакиси
қизнинг жавобидан
ажабланиб. Қиз бўлса, ҳеч
нарсадан хабари йўқдек,
ўзини бамайлихотир тутар
ва:
– Мен ҳеч қанақанги
келишув, онтдан хабарим
йўқ! Сиз айтаётган уйни отам
менга совға қилган,
бошқасини билмайман, –
деди. Пул бераётганда
иштирок этган гувоҳлар унга
тушунтиришга ҳар қанча
ҳаракат, насиҳат
қилишмасин, гапни қулоғига
олмас, “Уй меники”, деб
туриб олганди. Уй жанжали
узоқ давом этди. Маҳалла
оқсоқоли, кексалар
аралашди. Қиз ўз сўзида
қатъий туриб олди. Бир неча
бор қасам ҳам ичди. Амакиси
уни қарғади ва лаънатлар
ёғдирди. Қизнинг кўзига уй
кўринар, қарғишларга
эътиборсиз ва нописандлик
билан қарарди. Аллоҳнинг
жазоси борлиги, қарғишлар
умрини хазон қилишини бир
лаҳза ҳам ўйламасди. Охирги
маслаҳатда амакиси кўзига
ёш олиб:
– Илоҳо, жувонмарг бўл, шу
уйда балога учраб ўл,
яхшилик кўрма, отанг
ўрнида сенга отаман. Аллоҳ
отанинг дуосини рад
қилмайди. Менинг ҳам
дуоимни рад қилмайди.
Бошингга балолар қуюни
ёғилганда сўзларимни
эсларсан, – деб юзига фотиҳа
тортиб юборди.
Шу пайт осмон
гумбурлагандек, қизнинг кўз
олди қоронғилашиб, чақмоқ
чаққандек бўлди. Юраги
дукуллаб, қаттиқ қўрқиб
кетди. Қалбида: “Ҳой қиз,
нима қилаяпсан, Худодан
қўрқ!” деган ҳайқириқ
отилди. Шу лаҳзада шайтон
васвасасини янада
кучайтирди. “Нимага
қўрқасан, қўлингга фалон
миллионлик уй-жой ўтди.
Асло қўрқма, дуо билан
ҳамма ўлаверса, одам
қолармиди, мақсадингдан
қайтма, ҳаммасига тупур”.
Нафси эса янада ботир
бўлишга ундади. У
шайтоннинг васвасасига ва
нафсига эргашди. Унинг
кўзига уй катта бахт ва омад
келтирадигандек, Аллоҳнинг
ғазаби, амакининг дуоси ҳеч
нарсадек кўринди. Юзларга
фотиҳа тортилгач, яқинлари
ундан юз ўгиришди. Шундай
қилиб, ҳаёт давом этаверди.
Аммо қиз хотиржамлигини
йўқотди. Ташқаридан
хушчақчақ, бахтлидек
кўринса-да, ичини ит
кемирарди. Орадан уч-тўрт
йил ўтди. Хаёли паришон
бўлиб қолди. Уйқуга ётди
дегунча амакисининг дуоси
бўғарди. Отасининг норози
қиёфаси пайдо бўларди.
Шундай бўлса-да, уйни
чиройли қилиб таъмирлади.
Айниқса, ваннахонага катта
эътибор қаратди. Энг
замонавий ванна ўрнатди ва
энг сифатли кафеллардан
ётқизди. Таъмир ишлари
тугагач, мазза қилиб ваннада
чўмилмоқчи бўлди. Ваннага
кирди, ҳидли совун ва
хушбўй шампундан
фойдаланди. Ваннадан
сачраган сувли совун ва
шампунлар кафелга тушиб,
уни жуда сирпанчиқ қилиб
юборди. Чўмилиб бўлган қиз
нимагадир сакраб ваннадан
чиқди. Кафелга сирпаниб
боши билан ваннага урилди
ва ҳушидан кетди. Ҳушсиз
ётаркан, кўз олдидан
гуноҳлари қатор бўлиб ўтди.
Уни шифохонага олиб
келишди. Бир неча кун
ҳушсиз ётди. У ҳушсиз
ҳолида: “Мени кечиринг
амаки, дада, кечиринг”,
дерди. Шифокорлар бир неча
марта операция қилишди.
Фойдаси бўлмади. Аллоҳ
берган жон омонатини
эгасига топширди. Чунки жон
омонатига хиёнат қилиш
қўлидан келмасди.
Эй азиз фарзанд! Унутмангки,
амаки ота ўрнида ота
бўлади, тоға эса етти отанинг
ўрнини босади, хола она
ўрнига она деб бежизга
айтилмаган. Улар ҳам ота-
онадирлар. Уларнинг
дуолари ҳам даргоҳи
илоҳийда мақбуллигини
билиб, уларни хурсанд
қилиш ва ранжитмаслик
кераклигини ўрганайлик.
Қасам ва онтимизга содиқ
бўлайлик.
uzbekskoe.biz
(0)
1 / 139© Hikoyalar.Ru
На главную