Бир киши қассоб бўлиб ишларди. Тонгдан олдин
жонлиқларни сўяр, қуёш чиққанда дўконини очар,
куни шундай ўтарди. Кунларнинг бирида шомдан
кейин уйига қайтаркан, эшикни қоқмасидан олдин,
қоронғу, панароқ жойда қичқириқ эшитди. Шошилганча ўша ерга борди. Қараса, бир одамни
пичоқлаб кетишибди. Қассоб пичоқни ундан суғириб
олди. Ёрдам бериш мақсадида у одамни кўтарди.
Унинг танасидан селдек оқаётган қон уст - бошини
булади. Бир неча дақиқа у вафот этди. Ҳеч қанча
ўтмай оломон йиғилди. Қассобнинг қўлидаги пичоқни кўриб уни қотилга чиқаришди. Қўлга
олинди. Маҳкамада суд бўлиб ўтди. Уни ўлимга ҳукм
қилишди.
Ўлим ижро этиладиган жойга келтирилганда у бор
овози билан бақириб деби:
- Эй халойиқ, Аллоҳга қасам, мен бу одамни ўлдирмадим. Аммо, бундан йигирма йил олдин бир
инсоннинг ҳаётига зомин бўлганман. Мен одамларни
у соҳилдан бу соҳилга элтувчи қайиқчи эдим. Бир
куни қайиғимга бир гўзал қиз онаси билан бирга
ўтирди. Унга маҳлиё бўлдим. Орадан икки - уч кун
ўтиб яна келишди. Уни тез - тез кўрадиган бўлдим. Нигоҳларимиз тўқнаш келар, бир - биримизга илиқ
туйғулар пайдо бўлганди. Совчи қўйдим. Отаси
фақирлигим сабаб менга қизини муносиб кўрмади. У
қиз ва онасини қайтиб қайиғимга ўтказмади. Уни
умуман кўрмадим.
Орадан чамаси уч йил ўтди. Бир куни қайиғимга ёш аёл бир ярим, икки ёшли гўдак билан ўтирди. Қайиқ
эшкагини эшарканман, тўсатдан кўзим у аёлга тушди.
Ҳа, бу ўша, менинг маҳбубам эди. Хурсанд бўлиб
кетдим.
- Қани аҳдга вафо, мени эсладингми? - дедим.
- У кўзларимга қарамай, мен турмушга чиқдим. Бу менинг ўғлим - деди.
Аламим, ҳасадим келиб кетди. Ғафлат кўзларимни
қоплади. Унга яқинлашдим. У қичқириб:
- Аллоҳдан қўрқинг! - деди. Ўзини ҳимоялашни
бошлади. Боласи ҳам йиғлай бошлади. Кўзларим
болачага тушди - ю уни забт кўтариб дедим: - Айтганимга хўп, дегин, бўлмаса боланг ўлади!
Боланинг бошини сувга тиқдим. У типирчилай
бошлади. Сўнг чиқардим. Аёл қўли билан кўзларини
юмиб олар, лекин иффатсизликка рози бўлмасди.
Охирги бор ундан сўрадим, рози бўлмади. Боласининг
бошини оёқ - қўллари ҳаракатсиз қолиб, жони узилгунига қадар сувга тиқдим. Жасадини сувга
отдим. Навбат аёлга келганди. Уни ҳам рўмолини
ечиб сочидан ушлаб бошини сувга тиқдим. Шу зайлда
қийнаб ўлдирдим. Сувга улоқтирдим. Бу ишимни ҳеч
ким, бирор зоғ кўрмади.
Вақтлар ўтди, ҳеч ким аёл ва болани суриштириб келмади.
Ўзимга ўзим жазодан қутилдим деган эдим ушанда.
Лекин, кўриб турган Яратгувчи ҳаммасидан хабардор
экан.
Мана кўриб турганингиздек барибир жазоми оляпман.
Бегуноҳ кишиларни умрига зомин бўлган эдим. Бегуноҳ бўла туриб ўлдирилябман.
Ўлим ижросини кўргани келган одамлар йиғлашди.
Сўнг у қатл қилинди.
Эй азизлар! Нима қилсангиз қилаверинг, барибир
ўзизга қайтади.
Ҳоҳ яхшилик, ҳоҳ ёмонлик
uzbekskoe.biz
(0)
1 / 76© Hikoyalar.Ru
На главную